Wat ik bereikte in een half jaar zelfgenezing
Spannende tijden
In maart 2020 schreef ik het blog ‘leven zonder inkomen’ over hoe het uwv de ziektewetuitkering had beëindigd, mijn spaargeld op was en mijn gezondheid nog niet om over naar huis te schrijven. Door hersenletsel (nah) was ik niet in staat om mijn eigen inkomen te verdienen, hoe hard ik het ook probeerde. En een lege bankrekening vormt dan een behoorlijke uitdaging!
Gelukkig zag mijn wereld er aan het eind van 2020 heel anders uit:
Verandering is altijd in aantocht
Vlak nadat ik op dat dieptepunt was beland, werd covid gelanceerd. En toen lag de hele wereld plat. Voor mij was dat het moment om me over te geven. Om alles los te laten. Om niet meer vooral bezig te zijn met inkomen genereren en mijn gezondheid op het tweede plan laten komen. Ik had mezelf wel bewezen dat dit niet de juiste weg was, ik kwam niet verder. Mijn herstel van nah stagneerde al geruime tijd. Dit was het moment om het roer om te gooien. Mijn inzet ging nu naar écht goed herstellen van hersenletsel en er volledig op vertrouwen dat dan de rest ook goed zou komen.
Loslaten en overgave aan wat is
En ik liet los. Met een “god zegene de greep” nam ik een duik in de diepte. Ik dook in mijn eigen wereld en ging 24/7 werken aan genezing (waarover meer in een later blog). Al binnen 2 weken ging het herstel weer in een stijgende lijn. Ik voelde me beter, kon langzaam weer meer aan. Ik kwam in aanmerking voor bijstand, dus ook financieel ontstond er rust.
Opbouwen en groeien
In een half jaar bouwde ik op van “bijna-niets-aankunnen + veel pijn” naar 20 uur per week thuis aan mijn bedrijf werken, met m’n e-bike op pad kunnen en 1 of 2x per week met iemand afspreken in een rustige omgeving. Als je weet wat ‘bijna-niets” is, dan weet je dat dit véél is . Ik doe nu dagelijks 1,5 uur yoga, 1 uur Feldenkrais (hier vertel ik je later over) en 2 uur meditatie. Als ik uit dat ritme val, merk ik het aan alles. Minder energie en focus, vermoeider, onrustiger, meer pijn, etc.
Tijd voor een nieuwe stap
En in de laatste week van augustus voelde ik dat het tijd was voor een nieuwe stap. Ik voelde dat ik meer buiten de deur aankon en veranderde mijn schema. Begin september begon ik met 2 danslessen in de week. ’s Avonds de deur uit, veel geluidprikkels, veel focus op de choreo’s, veel drukte om me heen. En wat gaat dat veel beter dan toen ik een jaar geleden hetzelfde probeerde! Het betekent wel dat ik mijn vaste leefritme aanpas. Want als je iets nieuws wilt doen, moet je terugschakelen. Op die manier kan er extra energie naar de nieuwe activiteiten en kan je brein eraan wennen. Ik geef mezelf op die manier de ruimte om rustig uit te bouwen.
Een nieuwe balans vinden
De uitdaging is om een nieuwe balans te vinden. Rust en stilte zijn voor mij niet alleen noodzaak, ik voel me ook het prettigst in stilte. En drukte maakt dat ik die stilte nodig heb, níet alleen voor mijn brein, maar ook om mentaal in balans te blijven. Om niet op te gaan in een ‘moeten’, om te blijven leven in een flow. Ook daarom is het belangrijk om nieuwe dingen in stappen op te pakken. Zodat er alle tijd is om terug te komen in die flow.
Vooruitgang, maar ook herstellen
Afgelopen zaterdag stond ik zelfs een dag op een fair. Dat ging megagoed, had ik nooit gedacht! Met oordoppen die het omgevingsgeluid dempten kon ik vrij gemakkelijk een hele dag aanwezig zijn en ik voelde me nog energiek ook! Deze week blijkt het wel een pittige belasting voor mijn brein te zijn geweest en was het vooral pijn en niet-functioneren (geen hersencapaciteit beschikbaar). Brein uit, ik uit. En in de herstelmodus. En van daaruit eerst weer terug in mijn rustige leefritme en dan weer dansen. Stap voor stap. En dat is helemaal prima. Het is een samenwerking met mijn lichaam en als ik daar prioriteit aan geef, dan ontstaat er zoveel harmonie.
De weg naar herstel
De weg van zelfgenezing is mooi. Het is een ontdekkingsreis, een uitdaging, maar wat een voldoening geeft het om dit spel te mogen spelen. Ieder resultaat is als het winnen van de loterij. Ik heb zoveel geleerd, al tijdens het eerste herstelproces in 2013, en ik leer nog steeds. Zelfgenezing is een kunst en ik versta haar steeds beter.