Met een gelukzalige glimlach sluit ik de dag af: I made it.
Retespannend vind ik het. Het is juni 2022 en ik ga voor het eerst vliegen sinds ik hersenletsel heb gehad. Of eigenlijk de tweede keer: mijn eerste vlucht was 1,5 uur naar Engeland. Nu sta ik op het punt om te boarden op een 10 uur lange vlucht naar Mexico.
Twee weken lang ben ik bezig geweest met de voorbereiding. De meest geschikte oordoppen uitkiezen, breinmuziek op mijn telefoon zetten, koptelefoon klaarleggen. En dan de energetische voorbereiding: kleding, schoenen, ringen, armbanden; allemaal kregen ze een andere taak toebedeeld met als doel om mij compleet pijnvrij en fit aan de andere kant van de wereld te doen landen. Eén armband gaat me jetlag-vrij door de tijdzones loodsen, anderen optimaliseren de bloedsomloop, neutraliseren straling, ondersteunen spieren. De vliegtuigstoel zet me in een bubbel van energie die ik ter plekke kan instrueren, al naar gelang wat ik nodig heb. En dan komt het allerbelangrijkste: intentie. Ik geloof volledig dat ik deze reis aankan en dat ik fit aankom en ik durf te ontspannen in die overtuiging. Zou ik de verwachting hebben dat het moeilijk of zwaar wordt, of twijfelen aan wat de quantum energie voor me kan doen, dan zou ik onbewust de energie afwijzen en ongemerkt verkrampen, daarmee de aanzet gevende tot pijn en uitputting.
Met een lach op mijn gezicht en een gelukkig gevoel stap ik de trein in. Kijk mij nou! Eerst de bus, toen de metro, nu de trein en straks het vliegtuig en ik kan dit gewoon allemaal.
Op Schiphol zit alles mee. De nieuwsberichten over urenlange wachtrijen en het missen van vluchten? Niets van dat alles, binnen een uur ben ik door alle controles heen. De douane vind het nog even nodig om mijn rugzak te inspecteren, met als gevolg dat ik alles weer opnieuw kan inpakken. En dat is ff een klus, want ik heb alles zo precies ingepakt dat het precies binnen de niet-al-te-royale afmetingen van de handbagage blijft.
Dat overkomt me niet nog een keer en zodra ik bij de gate een comfortabele plek heb gevonden om de wachttijd uit te zitten, begin ik met het aanpassen van de energie die ik in mijn rugzak heb gezet.
Mediteren, vliegtuigen kijken, mensen kijken, mediteren. Al met al gaat de tijd snel en voor ik het weet kan ik aan boord. En dan begint het leukste deel van de reis: de take-off! Het moment dat het vliegtuig loskomt van de grond, heeft iets magisch. In rap tempo zie ik Nederland kleiner worden en dan begint de lange, eentonige vlucht naar Cancún. De gehele reis werk ik aan de balans in mijn hoofd. Terwijl de oordoppen het omgevingsgeluid dempen, de koptelefoon met breinmuziek rust brengt, gebruik ik mijn aandacht en bewustzijn om de hersengolven te harmoniseren. Regelmatig breid ik mijn aandacht uit om ook de rest van mijn lichaam in balans te brengen en te voorkomen dat ik stijf word van het zitten in eenzelfde houding.
Halverwege de UK overvalt me een vermoeidheid. Ik sluit mijn ogen en voel mezelf in een lichte slaap zakken. Een half uur later ben ik plots weer wakker en tot mijn verrassing is ieder spoor van vermoeidheid verdwenen. Ik realiseer me dat we zojuist door de eerste tijdzone vlogen en vraag me af of het een herkalibratie was ... hoe cool zou het zijn om écht zonder jetlag te arriveren?
De vlucht duurt lang, het eten is niet om over naar huis te schrijven, het uitzicht is beperkt en om me heen is iederen druk met 10 uur lang naar films kijken op het schermpje in de stoel voor ze. Maar het moment van landen komt in zicht, eindelijk zet de daling in en komen land en zee in zicht. Blauwe zeeën, witte stranden, palmbomen, cenotes, ik ben benieuwd wat ik hier ga beleven.
We zijn geland en terwijl ik het vliegtuig verlaat, merk ik dat ik helemaal niet stijf ben. Vol energie ga ik op weg naar de paspoortcontrole. De bemanning duwde iedereen een mondkapje in de handen, met de mededeling dat je zonder dat de luchthaven niet inkwam. Niets bleek minder waar, overal wordt mijn glimlach beantwoord, proberen we elkaar in het Engels en Spaans te begrijpen en voor ik het weet ben ik door de douane, op weg naar de uitgang. Mijn rugzak bleef dicht.
Het is 17 uur als ik naar buiten stap en zo voelt het ook, hoewel de tijd in Nederland nu 23 uur is. Vervoer is voor me geregeld en zodra we, na een uur rijden, aankomen op de locatie, heb ik nog energie om nieuwe mensen te ontmoeten, de locatie te verkennen en een eerste bezoek aan het strand te brengen.
Met een gelukzalige glimlach sluit ik de dag af: I made it. Fit, vol energie, zonder jetlag en geen spoor van hoofdpijn. Ik ben écht genezen van hersenletsel.
