Steph’s achtergrond – deel 1

Terug naar 2013

In maart 2013 viel ik van mijn paard en daarbij liep ik hersenletsel op.
Het begon met hoofdpijn. Paar dagen thuiswerken dacht ik, dan gaat het wel weer. Maar iedere dag werd het werk moeilijker. Werken lukte helemaal niet, dagelijkse taken als koken waren te zwaar. Toch probeerde ik door te gaan. Het zou toch wel verbeteren als ik maar bleef proberen?
Op dag 5 open ik een excel-sheet vol formules die ik zelf had gemaakt. Ik kon werkelijk niet bevatten wat er stond. Had ik dit gemaakt?? Niet een of andere wiskundige excel-nerd? Ik schrok me wezenloos! Ben ik dan dom geworden? Zou ik nooit meer het begripsniveau hebben wat ik had?

Op dag 6 word ik wakker. Weer een enorm zwaar hoofd. Een dof, bonkend en mistig gevoel. Alsof ik er niet helemaal was. Verdwaasd kijk ik mezelf aan in de spiegel. Twee bruine ogen staren dof en wazig terug. Ik barst in tranen uit en vraag mezelf "waarom?" "wat gebeurt er, wat is dit?"
Het antwoord is nú zo logisch en duidelijk. Maar toen niet. Ik had hersenletsel opgelopen maar had geen idee wat dat betekende. Ik wist niets over gezondheid of over het leven. Ik wist alleen wat ik in de maatschappij geleerd had. Dit is het leven en zo hoort het geleefd te worden. Toen werd dat leven stop gezet. Ik maakte geen deel meer uit van de maatschappij. 

Dat besef kwam na enkele weken. Half liggend zat ik in mijn bed. Het was stil. Ik staarde naar de eentonige grijze lucht. Af en toe vloog er een vogel voorbij.
Terwijl ik daar zit in stilte, kijkend in het niets, bedenk ik me hoe het leven doorgaat, terwijl ik er geen deel meer aan neem. Mensen gaan naar hun werk, doen boodschappen, lopen over straat, gaan nog net zo op in hun drukke leven als een paar weken terug. Maar ik doe niet meer mee. En toch leef ik nog. Dat was het eerste moment dat ik me besefte dat er een leven buiten de maatschappij is. Dat de maatschappij niet de wereld is. Nu zou ik zeggen: als je uit de maatschappij valt, dan val je in het leven.

Ogen die dromen zagen,
Staren in het niets.
Ogen die hoop kenden,
Hun blik vervaagd.
Ogen met eens een vastberaden blik,
Zoeken vertwijfeld.
Ogen eens vol vertrouwen,
Op zoek naar een lichtpunt.
Ogen die wachten,
Om dat lichtpunt te laten opbloeien, in een nieuwe vorm van leven.

Onzichtbaar en onbegrepen

Er werd geen hulp geboden en het algemene advies was om zoveel te doen als ik kon om toch deel te nemen aan de maatschappij. Er heerste een verwachting dat je je situatie zoals deze nu is, accepteert voor de rest van je leven. Maar ik wilde beter worden. Voor mij voelt het zó onnatuurlijk om niet te kijken naar manieren om beter te worden. Ik koos daarom voor mijn eigen weg en besloot om alles te doen wat ik kon om mezelf te genezen. 

Terwijl ik thuis bij de kachel zit, naar buiten kijkend naar de vogels in de tuin, welt er diep van binnen een rotsvaste overtuiging op: ik word beter. Als dan niemand me kan vertellen hoe, dan ga ik het zelf uitzoeken. Ik kán dit, ongeacht wat anderen vinden. 

Mijn brein mag dan grotendeels uit staan, mijn mind springt in en geeft me alle eigenwijze kracht die ik nodig heb. Niet langer pas ik me aan de verwachtingen van anderen aan. Het is nú tijd om mijn eigen weg te gaan. Dat, of de rest van mijn leven mezelf voortslepen met vreselijke pijn. De tijd verdelen tussen baantjes waar je nog enig nut voor de maatschappij hebt en slapen. Ik kies ervoor om mijn eigen pad te gaan volgen. 

Het bleek geen makkelijk pad te zijn. De weerstand was enorm. Zodra je buiten de maatschappij valt, lijkt er een soort automatisch systeem in werking te treden dat je er weer in wil trekken . Maar nu geef ik de macht over mijn leven niet langer weg. Want ik ben de enige die verantwoordelijk is voor mijn leven. Voor de kwaliteit van leven die ik ervaar. 

I will not follow where the path may lead
but I will go where there is no path
and leave a trail...

 

Een pad van zelfgenezing ontstaat 

Lezen gaat niet. Ik begrijp het niet zo goed, het beeld duizelt me en ik onthoud niets. Een paar regels op een dag lees ik, want ik wil zo graag iets doen. En het is een goede oefening.
Online zijn op mijn computer of mobiel gaat echt niet. Het duizelt me binnen een minuut, zoveel beeldprikkels op al die sites! En het flikkeren van het scherm! Het maakte het zoeken naar info over hersenletsel extra moeilijk. 

Ik heb wat magazines gekregen en één daarvan zet me op het spoor van zelfgenezing. In de Happinez staat een artikel over energetisch genezen via je handen. Leuk, dat interesseerde me altijd al, alleen had ik me er nooit in verdiept. Lezen gaat nog niet, maar er staan foto’s bij dus ik besluit om domweg de plaatjes na te doen. Ombeurten al je vingers omsluiten lijkt simpel genoeg en ik begin. Al bij de duim reageert mijn hele lichaam als een malle. Ik krijg het afwisselend warm, koud, begin te geeuwen en te boeren. Ik word wat misselijk, voel trillingen door spieren gaan, mijn hoofd gonst en mijn lichaam tintelde. Uiteindelijk val ik in slaap. 

De ochtend erna ben ik enorm verrast: ik voel me merkbaar beter dan de afgelopen weken! Eén ding weet ik zeker: dit gaat me helpen genezen. Vanaf dat moment behandel ik mezelf dagelijks met energie. In de jaren die volgen zal ik veel meer energetische healing methoden en technieken leren, waaronder Reiki, Aurachakra healing, Reflexologie, Heart Coherence en Feldenkrais.

 

Energetische genezing en zelfleren 

Hoewel het werken met energie* me enorm helpt, ben ik niet spontaan hersteld (complexe ziektebeelden vragen om aandacht op alle levensgebieden om uiteindelijk herstel te bereiken). Het eerste jaar behandel ik mezelf gemiddeld 6 uur per dag. Door steeds te behandelen, leer ik enorm veel en diep te voelen in mijn lichaam. Mijn lichaamsbewustzijn groeit met de dag. En het maakt me nieuwsgierig om meer te leren over energie en genezing.

 
* Wat ik doe is het in balans brengen van mijn energiestromen zodat het zelfgenezend vermogen van het lichaam op gang komt. Energiestromen stoppen wanneer hun pad geblokkeerd is en het is juist de ziekte of fysieke beperking die je wilt genezen die de blokkade vormt. Dat betekent ook dat zolang de blokkade (ziekte) er nog is, de energiestromen steeds weer stoppen. Om ze voorbij de blokkades te helpen is veel behandeling nodig. Daarnaast ontdek ik meditatieve technieken om de blokkades daadwerkelijk op te lossen.

Door al dit energiewerk heb ik in de overige tijd wel een flink aantal voordelen: ik voel me fitter, herstel sneller van inspanning én kan meer aan. Dat laatste benut ik om te trainen. Want verloren functies komen niet terug als bij toverslag. Ik leer de taal van mijn lichaam steeds beter verstaan. Door te voelen en vervolgens te analyseren wat ik voel, kan ik inschatten wat mijn lichaam nodig heeft. Dat vertaal ik vervolgens naar activiteiten en zo ontstaat een steeds genuanceerder trainingsschema. Door te doen en te evalueren leer ik ook hoe ik de grens van mijn lichaam kan verruimen.

Eigenlijk pas nu ik terugkijk op de afgelopen 8 jaar, zie ik hoe enorm zelflerend ik ben. Ik voel, zie, hoor of lees iets, filter de essentie eruit en ontdek samen met mijn lichaam hoe ik dit kan toepassen. Hoe zou dit voor mij kunnen werken? Hoe kan ik dit vertalen naar hersenletsel en naar mijn situatie? 

Soms werkt het niet voor me, maar brengt het me juist op een nieuw idee. Zelfleren is echt zo’n leuke en interessante ontdekkingstocht. Op ieder vlak in het leven, al is gezondheid wel echt mijn favoriete thema geworden. 

Gedurende dit proces schrijf ik regelmatig op wat ik doe en ontdek, want ik realiseer me al snel dat ik niet de enige ben die buiten de boot valt qua hulp en dat de algemene adviezen en therapieën niet leiden tot het maximaal haalbare resultaat.
Hersenletsel hoeft niet altijd chronisch te zijn.

 

De vier pijlers van zelfgenezing

Hoe uitgebreid dit hele proces van herstellen ook al is, het is slechts een klein deel van zelfgenezing. Naast energiewerk, training en een goedgevulde toolbox met “onmisbare zaken voor zelfgenezing” heb ik nog 2 hoofdpijlers: meditatie en mindset.

 

De 4 pijlers van zelfgenezing

Mindset (zelfreflectie)
Energiewerk
Meditatie
Training

 

Meditatie

Heel de dag vliegen de gedachten door mijn hoofd. Vanalles en nog wat, niet in de laatste plaats zorgen en angst. Maar al snel realiseer ik me dat ik door steeds te denken continu mijn hersenen belast. Het klinkt niet of dat erg helpt om te genezen, dus ik besluit dat het stil moet worden in mijn hoofd. Dit was makkelijker gezegd dan gedaan, maar na een aantal weken heel veel mediteren, lukt het: een fractie van een seconde was er niets. Wauw wat een gevoel! Nu ik de plek van stilte bereikt heb, lukt het me steeds vaker en langer om erheen te gaan. Zelfs tot het punt dat het normaal was om gedurende de dag urenlang geen gedachten te hebben. Bleek dat je ze echt niet nodig hebt . Ik had echte stilte leren kennen. 

Al vanaf de eerste poging tot mediteren was het effect op mijn gezondheid grandioos. De pijn nam af. Hoe meer ik mediteerde, hoe meer er gebeurde: ik voelde een puls door mijn lichaam gaan en voelde dat ik het zelfgenezend vermogen van mijn lichaam activeerde en kracht gaf. Ik besloot op onderzoek uit te gaan en te ontdekken hoe ik dit proces kon sturen specifiek voor mijn hoofd. Het werd een heel diepgaand proces van voelen waarin ik ontdekte hoe ik via meditatie letterlijk genezing kon bewerkstelligen.

 

Zelfreflectie om te genezen

Ik realiseerde me dat mijn leven tot zover naar dit moment van ziekte had geleid. Wilde ik hieruit komen, dan moesten niet de omstandigheden maar ik zélf veranderen. Beter worden gebeurt niet van buiten en kan niet door anderen worden gedaan. Je moet het zelf doen van binnenuit.
Het was begin maart en ik zat in de tuin, weggedoken in een dikke jas tegen de kou. Maar de zon scheen en intuïtief wist ik dat ik zonlicht nodig had. Suf zat ik in mijn kuipstoeltje. De tijd verstreek. Het was zo stil. En ik was zo uitgeput. Op dat moment hield mijn ware “zelf” me een spiegel voor. Liet me voelen. Liet me mezelf zien. Ik kon geen kant op, kon mezelf niet afleiden. Toen accepteerde ik de spiegel. Ik voelde. Het deed zoveel pijn, maar ik maakte de keuze: ik wil me niet meer zo voelen en ik ga nu alles in mezelf oplossen. 

Die begintijd was zwaar. Voelen, graven, huilen en inzichten opdoen. Die nieuwe inzichten in de praktijk brengen, mezelf veranderen. Maar het mooie is, alleen in het begin doet het pijn. Steeds als ik iets verwerkt had en ik ging leven vanuit nieuwe inzichten, dan voelde ik me beter. Het werd leuk en uitdagend om aan mezelf te werken. 

Zelfreflectie werd een levenshouding. Overtuigingen, waar geloofde ik in, hoe dacht ik en was dat ook allemaal werkelijk zo? Wat voelde ik en wat lag daaraan ten grondslag? Niets ontsnapte mijn aandacht en ik pelde meer en meer lagen af. Hoe kon ik er anders naar kijken en mee omgaan? Tot op het allerdiepste. Been there. Done that. Seen it all. Het is prachtig. Stilte werd mijn beste vriend.

 
Het beeld wat je hebt van jezelf, de wereld en het leven vertaalt zich in gezondheid en is de sleutel naar genezing.

 

Een nieuw leven opbouwen

Veel van de inzichten die ik opdeed zijn gebundeld in mijn boek ‘Eigentijdse Wijsheden’. Wat een prachtig proces was het creëren van dit boek. Het was iets wat ik helemaal zelf kon en wat voor mij symbool stond voor de start van mijn nieuwe leven. Was ik toch ineens auteur! Het schrijven van de teksten, de fotografie en vormgeving, alles deed ik. En hoe fijn is het als je na een periode van zeer weinig functioneren zoiets bijzonders kan als een boek creëren. Op 3 oktober 2014 kwam het uit! 

En daar stopte het niet. Ik vond een parttime baantje en daarnaast had ik vooral de wens om mijn ervaring in te zetten voor anderen. Ik wilde inspireren zoals het leven mij geïnspireerd had! Inspired by Life! Ik had zoveel ideeën. Een cursus Lichter Leven, lesgeven in meditatie én een nieuw boek schrijven … over hoe je een beter herstel kunt bereiken na hersenletsel. 

Terwijl ik dit schrijf overzie ik als in een flashback deze hele periode van ondernemen. Liefdevol kijk ik naar mezelf en zie dat er maar één omschrijving van toepassing is op deze tijd: ik gaf mezelf een praktijkopleiding tot ondernemer. Wat ik heb meegemaakt, wat ik heb gedaan, voor welke uitdagingen ik stond en wat ik heb geleerd; het heeft me doen uitgroeien tot de ondernemer die ik nu ben. Maar ik heb het wel allemaal gerealiseerd. Ik heb een online cursus gehad, een online meditatiebibliotheek, ik heb live meditaties en workshops gegeven én het boek is er gekomen. Op 3 oktober 2017 gaf ik het uit en bijna 200 mensen hebben het gelezen.

 

Opnieuw in de lappenmand 

De voorspoed hield niet lang aan. In de eerste helft van 2018 verloor ik al mijn dieren van wie ik zielsveel hield (paard en twee konijnen) én liep ik opnieuw hersenletsel op bij een auto ongeval. Daar zat ik weer. In stilte.
Ik had keihard gewerkt om mijn bedrijf op te zetten, maar nu lag alles stil. Ik kon geen meditaties geven, niet coachen, geen computerwerk doen. Klanten weg. Bedrijf weg. Ik kwam rond van een ziektewet-uitkering (het baantje was al eerder beëindigd). 

Er was één voordeel: ik kende de weg. Ik wist nu wat hersenletsel was, ik kon het zelfgenezend vermogen van mijn lichaam aansturen en ik wist welke training ik nodig had. Het proces begon echter met de allerbelangrijkste vraag van allemaal: welke levenslessen heb ik te leren? Wat maakt dat mijn leven zo rigoureus wordt stopgezet, mijn auto totalloss wordt gereden en ik weer een nieuw genezingsproces heb door te maken? Wat het in ieder geval duidelijk maakte, was dat ik niet de juiste koers aan het varen was. 

Vragen, voelen en contact maken met mijn intuïtie. Luisteren naar antwoorden en inzichten ontvangen. Al snel liet het me zien dat ik nog meer had op te lossen. Ik mocht nog veel meer mijn ware zelf ontdekken. Ik mocht mijn eigen stem ontdekken. Ik mocht meer in mijn kracht komen, zodat ik die stem ook durfde te laten horen. Ik werd uitgedaagd om de kracht te vinden om te staan voor waar ik in geloof en ernaar te handelen. Ik werd uitgenodigd door het leven om me niet langer klein te maken. Door levensvisies en houdingen te veranderen, loste ik op wat me beperkte om me vrij te voelen om mezelf te zijn. Zulke processen zijn niet in een alinea te beschrijven. Het is pittig. Ontdekken wat je beperkt is diep graafwerk. Het werkt in lagen, je lost steeds een dieper liggende laag op en je moet dus steeds verder zoeken en dieper voelen om de oorzaak te vinden. En dan nog oplossen! 

Naast werken aan mijn gezondheid probeerde ik ook weer inkomsten te genereren. Via meditatie en door een webshop in duurzame producten te starten. Een uitkering is ook geen blijvende optie. Maar met het weinige wat ik aankon ging dat helemaal niet. Ik ondernam vanalles, vaak ten koste van mijn gezondheid. Genezen en je eigen geld moeten verdienen gaan gewoon echt niet samen. Het moment kwam natuurlijk dat het uwv de stekker eruit trok. Na een jaar werd ik uitgezwaaid. De ziektewet-uitkering werd stopgezet. Voor mijn verhaal stonden ze niet open en het medisch dossier leverde geen sluitend bewijs. Ik tekende bezwaar aan via een advocaat, wat pas een jaar later in behandeling werd genomen. En werd afgewezen. 

Dat hele tweede jaar had ik weten rond te komen van mijn spaargeld, alles op alles gezet in een poging om geld te verdienen én om beter te worden. Aan het eind van mijn geld liep ik helemaal vast, zowel in gezondheid als in financiën. Ik zat op de bodem en wist niet hoe ik eruit kon komen. Het geld was op en beter was ik nog lang niet.

 

De ommekeer 

En toen werd de wereldeconomie platgelegd. Alles veranderde. Ik maakte een keuze: doorgaan op dezelfde weg was nu helemaal geen optie, dus ik liet het ondernemen voor het moment los en richtte me vol op mijn gezondheid. Een halfjaar lang heb ik non-stop gewerkt aan genezen en wat ging ik toén hard vooruit. In het laatste kwartaal van 2020 ging het zo goed dat ik ook mijn (ondernemers)activiteiten weer kon uitbreiden. Ik breidde de webshop uit met vegan gelnagellak en gaf wekelijks geleide meditaties. 

Inmiddels is het eind 2020 en ik voel me supergoed. Ik heb een leefstijl kunnen neerzetten waarin ik goed kan functioneren en die past bij wie ik ben. Ik ben weer een bedrijf aan het opbouwen met een nieuwe naam passend bij een nieuwe periode: Joyous Mind. Daarmee ga ik me in 2021 volledig richten op coaching zelfgenezing en meditatie. Hoewel ik nog van bijstand leef, heb ik alle vertrouwen in het nieuwe jaar. 

Dagelijks besteed ik 2 à 3 uur aan bewust lichaamswerk en meditatie. Zonder dat voel ik me niet fit en gaat mijn gezondheid achteruit. Vooral yoga en feldenkrais helpen me enorm. Ik ben veel thuis en veel in de natuur, de rust vind ik prettig. In plaats van een auto heb ik een e-bike. Het maakt dat ik een veel trager leeftempo heb en anders omga met tijd en afspraken. En dat voelt veel natuurlijker. Hersenletsel vertelde mij dat mijn leefstijl voor mij niet werkte en in deze nieuwe rustige en fysiek actieve leefstijl voel ik me veel meer thuis. De laatste tijd stralen zelfs mijn ogen meer, ik heb meer levensenergie! 

Gezondheid is niet meer iets wat ik voor lief neem. Ik werk er iedere dag aan om mijn gezondheid te onderhouden én nog gezonder te worden. Ik vind het leuk. Het is normaal om aan jezelf te werken. Normaler dan tv kijken. Normaler dan fulltime scrollen door social media apps. Het is leuk om je wereldbeeld te veranderen en jezelf vrij te maken. Regie te krijgen over je leven. Je talenten te ontdekken en benutten. Een nieuwe jij creëren.